Yazar Ayşe Acar‘ın, “Anneee! Anne oluyorum!” isimli birinci kitabından sonra “Kanadalılaştırmadıklarımızdan mısınız?” isimli ikinci kitabı çıktı…
Kitapta, 40 yaşından sonra okyanus ötesi bir ülkede hayata tekrar başlamak, tutunmaya çalışmak, eski olana veda edebilmek üzere felsefi kavramlar Ayşe Acar’ın ferdî tecrübeleriyle anlatılıyor. İki çocuk annesi bekar bir bayanın yaşadığı külfetler, çektiği zorluklar, düşülen komik durumlar kitapta muharririn kendine mahsus esprili lisanıyla anlatılıyor. Kitap birebir zamanda “Kanada’da nasıl okul bulunur?”, “İş nasıl kurulur?” üzere stratejik bahisleri da içeren bir yol gösterici…
YAZAR HAKKINDA: AYŞE ACAR KİMDİR?
Ayşe Acar, 10 Ağustos 1974’de doğdu. İstanbul Teknik Üniversitesi Fizik Mühendisliği kısmını bitirdikten sonra 1996 yılında Sabah Gazetesi’nin reklam departmanında işe başladı. Sonraki yıllarda NTV ve Vatan Gazetesi’nin reklam departmanlarında yönetici olarak çalıştı. Kariyerini değiştirmesine yol açan olay, 2004 yılında ikizlerine gebe kalmasıyla gerçekleşti. Yazı işlerindeki arkadaşlarına hamilelik maceralarını anlatırken, kendini hafta sonu eklerinde köşe yazısı yazarken buldu. Ayşe’nin İkizleri’nin birinci yazısı Vatan Gazetesi’nde 11 Eylül 2004’de yayınlandı ve çocukları Defne ile Ege’nin ilkokula başladığı 2011 yılına kadar sürdü. Bu mühlet zarfında, bu köşede tüp bebek tedavisi, prematüre doğum, hamilelik, bebeklik ve büyüme periyotlarını kapsayan her bahiste, makaleler yazdı; alanında uzman hekimlerle röportajlar yaptı. Nisan 2009’da “Anneee! Anne oluyorum!” isimli birinci kitabı yayınlandı. 2007-2011 yılları ortasında Vatan Gazetesi’nin hafta sonu eklerinde spor, sanat, siyaset, iş, moda dünyasının tesirli isimleriyle röportajlar yaptı. 2011 sonrası farklı medya kümeleri için özgür çalışmaya devam eden Ayşe Acar, şu anda Kanada’nın Vancouver kentinde ikizleri Defne, Ege ve dört ayaklı çocuğu Mişka ile birlikte yaşamaktadır.
CHRISTMAS GECESİ DİLEK TAŞI DİNLEMEK (KİTAPTAN…)
Bir gün başım atıyor. Gitmeye karar veriyorum. Akıllı insan işi değil. Üzerinde uzun uzun düşünülerek verilebilecek bir karar hiç değil. Fevri bir kişiliğe sahip olman, “Önce yapayım, sonuçlarını sonra düşünürüm!”, “Memleket kaçmıyor ki, baktım yapamıyorum, dönerim” diyebilecek rahatlıkta biri olman lazım. Ben tam böyleydim. Şahane bir şuursuzluk hali. Tek bir hedefim vardı. Beş yıl sürecek lise eğitimleri boyunca, çocuklarımın yanında olacaktım. Bu süreçte keyifli olup olmamak, bilmediğim bir kültüre alışıp alışamamak benim için kıymetli değildi . Çocuklar üniversiteye girdiklerinde ise, ister kalacak, ister dönecektim.
Bu fikirle, bütün konutumu kaplumbağa üzere sırtımda taşıyarak, iki çocuk ve bir köpekle haritada yerini bile bilmediğim Kanada’nın Vancouver kentine göçüyorum.
İlk bir yılda başıma neler gelmiyor ki, yolda ayı ile karşılaşmaktan, polis tarafından takip edilip durdurulmaya, Kuzey Amerika kıyafet kodunu tutturamayıp ortamlarda gülünç duruma düşmekten, hayatında spor yapmamış bir insan olarak dağa taşa tırmanmaya, matkapla duvarları delip fotoğraf asmaktan, avize tamir etmeye, kar küremekten, çöp yıkamaya, Christmas gecesi rakı içip “Dilek Taşı” dinlemekten, Ramazan Bayramı’nda aşure yapıp komşulara dağıtmaya, derken… Ben öteki bir Ayşe oluyorum.
“Mevlana Celaleddin Rumi ‘Yola çıkana, yol görünür’ demiş”
Yolda yürüdükçe, yol bana kendini göstermeye başlıyor. Çocukların eğitimi buzdağının görünen yüzü… Temel ben hayatımın en büyük öğrenme sürecine çıkmış oluyorum. Ülkemden binlerce kilometre uzakta ve sevdiklerimin yokluğunda, farklı bir kültüre adapte olmaya çalışırken kendi gücümü yine keşfetmek zorunda kalıyorum. Yanlışsız bildiklerim vakitle değişiyor, ön yargılarım kırılıyor, egom sıfırlanıyor. Kendimle başbaşa kaldıkça, kendime sorular sordukça yıllardır kapanmayan yaralarım kapanıyor. Güzelleşiyorum.
Zamanla Kanadalıların kurallarını, kültürlerini anlamaya, adapte olmaya başlıyorum lakin bu Kanadalılaştığım manasına gelmiyor. Benim zenginliğim geldiğim yer, kültürüm, toprağım… İnsan kökünden kopmaz, kökünden gelişir, yayılır, büyür. Çok özlüyorum. Her an özlüyorum lakin bu seyahatin bana kattıklarına da şükrediyorum.
ARKA KAPAK YAZISI: ESKİ OLANA VEDA
Yeniden başlamak, tutunmaya çalışmak, eski olana veda edebilmek, beklenmedik taraflarıyla geleceği kucaklamak, kaç yaşında olursak olalım ve nereden gelirsek gelelim çok sıkıntı.
Ayşe Acar, bu kitapta, 40 yaşından sonra, bekar bir anne olarak, iki çocuk ve bir köpekle Kanada’ya yerleşme sürecinde yaşadığı zorlukları, düştüğü gülünç durumları kendine has esprili lisanıyla anlatırken, hususla ilgili en çok merak edilen “Okul nasıl bulunur?”, “İş nasıl kurulur?”, “Eşyalar nasıl taşınır?” halindeki soruları da cevaplandırıyor.
Bu seyahatte, zihinsel sonların aşılmasına, insanın hakikat bildiklerinin vakitle değişmesine, içindeki gücü tekrar keşfetmesine eğlenceli bir halde şahit oluyoruz.